chaubühne am lehniner platz - Thomas Ostermeier / Ερρίκος Ίψεν, John Gabriel Borkmann

Μόλις είδα ότι εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια! Πόσο χαίρομαι που πρόλαβα να κλείσω! Ανυπομονώ να το δω.
Και μία συνέντευξη του Thomas Ostermeier εδώ.

Επίσης δωρεάν εισιτήρια για ανέργους από το Φεστιβάλ Αθηνών!

Αμπιγιέρ

Ουφ, Πρόλαβα να το δω λίγο πριν τελειώσει! (σήμερα είναι η τελευταία παράσταση). 

Ό,τι και να πω για τον "Αμπιγιέρ" είναι λίγο. Απλή παράσταση που ξεχνάς δύσκολα. Σου θυμίζει ότι δε χρειάζονται εξωφρενικά σκηνικά ή εξωπραγματική σκηνοθεσία για να σου μείνει μια παράσταση αξέχαστη. Χρειάζονται απλώς (;) αληθινές και δουλεμένες ερμηνείες και απλή (;) και σωστή σκηνοθεσία.

Πρόκειται για μια παράσταση που στηρίζεται στις καλές εμηνείες και στην ιστορία που διαδραμματίζεται. Συγκεκριμένα στην πορεία προς το τέλος ενός ξεπεσμένου, εγωκεντρικού και κατά βάθος πολύ ανασφαλή ηθοποιού, στη σχέση του με τον παράξενο και αφοσιωμένο αμπιγιέρ του, στη σχέση του με τη σύντροφό του και τέλος στη σχέση του με τους άλλους ηθοποιούς του θιάσου. Βασικοί χαρακτήρες ο Σερ (ο ηθοποιός) και ο  Αμπιγιέρ του. Δε θα πρωτοτυπήσω και θα πω κι εγώ ότι ο Γ. Κωνσταντίνου με εντυπωσίασε, και ο Χ. Στέργιογλου επίσης.

Μου άρεσε ιδιαίτερα η σκηνογραφική λύση για για τη σκηνή μέσα στη σκηνή!

Μου άρεσαν επίσης οι σκηνοθετικές "πινελιές" του Ν. Μαστοράκη όπως η "εξαφάνιση" των προσώπων του έργου κάτω από το κεντρικό φως της "σκηνής εν σκηνή" (για να παραφράσω το "θέατρο εν θεάτρω") και η ανακοίνωση της καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης του "Βασιλιά Ληρ" λόγω βομβαρδισμού, που με έκανε -με πολύ απλό τρόπο- να σκεφτώ "που είναι το καταφύγιο;".

Το πρόγραμμα: Απλό, με καλά κειμενάκια. Πολύ ενδιαφέροντα τα κείμενα για τη τεχνική του "θεάτρου εν θεάτρω" καθώς και για τα άλλα έργα που χρησιμοποιούν στο θέμα τους τους το ίδιο το θέατρο. Έχει και πολύ καλή τιμή: 6 ευρώ! Αφού τα εισιτήρια στο θέατρο είναι έτσι κι αλλιώς ακριβά, τουλάχιστον ας είναι οικονομικά τα προγράμματα! Ή ακόμα καλύτερα θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται στη τιμή του εισιτηρίου, όταν αυτό είναι ιδιαίτερα ακριβό (όταν π.χ. κοστίζει 27 ή ακόμα και 30 ευρώ!).

Δάφνις και Χλόη

Στενοχωρήθηκα στο Δάφνις και Χλόη. Πήγα με υψηλές προσδοκίες, έχοντας δει υπέροχες φωτογραφίες από την παράσταση στα έντυπα ΜΜΕ. Ήμουν σίγουρη ότι θα έβλεπα μια παράσταση γεμάτη ένταση, ρομαντισμό και ερωτισμό. Δυστυχώς είδα απλώς ένα μέτριο θέαμα που δε με έκανε να κλαίω να λεφτά μου μεν, καμία σχέση με τις προσδοκίες μου δε.

Η τελική σκηνή ήταν καταπληκτική με τους χορευτές σε κινησιολογικό παροξυσμό να χύνουν γάλα προς κάθε κατεύθυνση, το σκηνικό ήταν επίσης εντυπωσιακό, αν και, ίσως επειδή το θεάτρο είναι τεράστιο - καθόμουν και στον εξώστη- δεν μου έγινε ιδιαιτερα φανερή η παραπομπή του σε μεσοαστικό σαλονάκι.
Ο Ρήγος φαινόταν να έχει στη διάθεσή του ιδιαίτερα ικανούς χορευτές που δεν τους αξιοποιησε, φτιάχνοντας μια χορογραφία με αρκετό... "χοροπηδητό από δω κι από κει". Γνωρίζω ότι η παρασταση είναι παλιά (του 1995) αλλά κατά τη γνώμη μου σε αυτή την περίπτωση ή την "επαναδημιουργείς" ή απλώς δεν την παρουσιάζεις. Δεν αρκεί να αλλάξουν το κοστούμια για να ανανεωθεί μια καλλιτεχνική δημιουργία.
Μια τελική παρατήρηση: η παράσταση είχε υπέρτιτλους με επεξηγήσεις για τις σκηνές. Αδυνατώ να καταλάβω ακριβώς γιατί επιλέχθηκε αυτό: π.χ. ήταν σκηνοθετική επιλογή για να υπογραμμίσει αυτό που βλέπαμε ή απλώς οι δημιουργοί της παράστασης γνώριζαν ότι οι θεατές δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τίποτα χωρίς επεξήγηση; Η ουσία πάντως είναι ότι έτσι κι αλλιώς δεν φαίνονταν! Ήταν θολοί! Στην αρχή νόμιζα ότι φταίνε οι φακοί μου, αλλά όχι απλώς δεν φαίνονταν καλά. (καθόμουν στον εξώστη-δε γνωρίζω για πιο μπροστινές θέσεις).

Υ.Γ.Δεν είμαι ειδική στο χορό. Από τότε όμως που είδα την "Κυρία με τις Καμέλιες" του Ρήγου, πριν από πολλά χρόνια στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, "κόλλησα", και έχω δει πολλές παραστάσεις σύγχρονου χορού κυρίως στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, αλλά και στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Το πρόγραμμα: Πολύ καλό! με αρκετά κείμενα για το έργο, ωραίες φωτογραφίες και τους υπερτιτλους που δεν έβλεπα! Έκανε 5 ευρώ και ήταν πολύ καλό value for money!

Η παράσταση τελειώνει αύριο (16/3/) και παρουσιάζεται στο Παλλάς.

Δωδέκατη Νύχτα

Την παράσταση Δωδέκατη Νύχτα την είδα με φίλους. Συγκεκριμένα με φίλους που δεν έχουν συχνή επαφή με το θέατρο. Όταν συμβαίνει αυτό, όταν δηλαδή πηγαίνω στο θέατρο με παρέα, που παρακολουθεί θέατρο σπάνια και από τις λίγες φορές που θα πάει, περιμένει να περάσει καλά, αγχώνομαι. Συνήθως επιλέγω εγώ την παράσταση, και θέλω να περάσουν καλά όλοι.

Η Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ είναι ένα έργο κεφάτο με πολύ έρωτα και χιούμορ και τα γνωστά των κωμωδιών του Σαίξπηρ: παρενδυσίες, μεταμορφώσεις, μπερδέματα, παρεξηγήσεις κ.λ.π. Μια χαρά λοιπόν. Ό,τι έπρεπε.

H πρώτη εικόνα της παράστασης του Θ. Μοσχόπουλου κατέφερε να με αγχώσει. Μου φάνηκε πανέμορφη αισθητικά αλλά χαοτική. Μου δημιούργησε σύγχυση και προσπαθούσα να θυμηθώ το έργο για να καταλάβω τι γίνεται στην αρχή, ενώ παράλληλα στεφτόμουν τους φίλους μου που δεν γνώριζαν την ιστορία εκ των προτέρων. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι η συνέχεια μας αποζημίωσε.

Η παράσταση περιέχει πολύ προσεγμένα σκηνικά και κοστούμια, ωραίες και δουλεμένες ερμηνείες, πολύ όμορφες εικαστικά εικόνες και πολύ μουσική. Μου έδωσε την εντύπωση ότι τα μελαγχολικά στοιχεία του έργου είχαν για τον σκηνοθέτη, σε κάποιες περιπτώσεις, μεγαλύτερη σημασία από τα κωμικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα τελευταία παραγκωνίζονται.

Η τελική σκηνή παρουσιάζει το "happy end" της σαιξπηρικής κωμωδίας σαν ένα θλιβερό καθοδηγούμενο από τον κλόουν (Τρελό), τσίρκο. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για σκηνή "συλλεκτική". Η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική και οι ηθοποιοί παίζουν εντυπωσιακά! Το "happy end" που τόσο θα άρεσε στο κοινό του Σαίξπηρ την Ελισσαβετιανή εποχή, στην παράσταση του Μοσχόπουλου μετατρέπεται σε ένα όνειρο που μπορεί και να μην πραγματοποιηθεί ποτέ, σε  μια κατασκευασμένη κατάσταση ενός θλιβερο-κωμικού κλόουν.

Στο site της Ελληνικής Θεαμάτων αναφέρεται ότι ο κόσμος της παράστασης "σε αντιστοιχία με αυτόν που ζούμε, μοιάζει σαν ένα αστείο, αλλά σκοτεινό τσίρκο". Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα, θα ήθελα όμως να το δω αυτή τη "θεατρικότητα" του τσίρκου και στην υπόλοιπη παράσταση.

Βασικό στοιχείο για την παράσταση είναι ότι συνδιαλέγεται σκηνοθετικά με το έργο "Τι είδε ο Μπάτλερ" του Τζο Όρτον. Για το έργο αυτό και για την σχέση του με τη "Δωδέκατη Νύχτα" δε θα αναφερθώ εδώ γιατί δεν το έχω δεί ακόμα. Ελπίζω να καταφέρω να το δώ σύντομα για να γράψω και γι' αυτό. Ιδανικά, θα ήθελα να τα δώ, μια Κυριακή, σε μία παράσταση μαζί και τα δύο.

Το πρόγραμμα: Είναι καλαίσθητο και αφορά και τις δύο παραστάσεις. Πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι ίσως φανεί λίγο μπερδεμένο, ίδιως για εκείνους που θα παρακολουθήσουν τη μία από τις παραστάσεις. Κι αυτό γιατί τα κείμενα του δεν χωρίζονται ανάλογα με τις παραστάσεις, αλλά απευθύνονται σε εκείνους που θα παρακολουθήσουν και τα δύο έργα.

Η ΄"Δωδέκατη Νύχτα" του Σαίξπηρ παίζεται στο θέατρο "Αλίκη" εκ περιτροπής με το "Τι είδε ο Μπάτλερ", ενώ την Κυριακή παίζονται και τα δύο σε ενιαία παράσταση.

Το 60ο σερβίτσιο περισσέυει...

Χθες το βράδυ είδα το "59 σερβίτσια μόνο". Μία παράσταση με δυνατό κείμενο, σκληρό υπόβαθρό και ...happy end!! Ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι είδα ένα έργο με θέμα τις φυλακές ανηλίκων, ένα έργο για την μοναξιά, ένα έργο όπου ο ήρωας που χρωστάει χρήματα σε συγκρατουμένους του κακκοποιείται βάναυσα, ένα έργο που η έννοια της παραδοσιακής οικογένειας αποκτά φρικαλέα όψη μέσα από την απουσία της, και βγήκα σχεδόν χαμογελαστή!

Μέσα σε αυτό το σκοτεινό περιβάλλον υπάρχουν μια κοινωνική λειτουργός και ένας βασανισμένος από το θάνατο του παιδιου του άνθρωπος, που βρίσκουν στο πρόσωπο του νεαρού κρατούμενου ένα νόημα για τη ζωή τους, ένα νόημα που φτάνει στο τέλος να δημιουργήσει μία "νέα" οικογένεια γι' αυτόν και για τους ίδιους.

Περίμενα στο τέλος να γίνει κάτι που θα τα καταστρέψει όλα αυτά, κάτι που θα διαλύσει την επιθυμία του νεαρού να βγει από τη φυλακή και δουλέψει στο βιολογικό μποστάνι του νέου του μπαμπά αλλά... τίποτα. Το έργο έχει πολύ αισιόδοξο τέλος! Σχεδόν happy end! Ήταν τόσο ανακουφιστικό που γινόταν σχεδόν λυτρωτικό! Καμιά φορά γίνονται και θαύματα!

Πρόκειται για μια παράσταση απλή, αλλά ανακουφιστική.

Παρά την ιδιαίτερα έντονη παρουσία της κοινωνικής λειτουργού Μ. Αμανίτη, η παράσταση είναι ένα "one man show" για τον Α. Τότσικα. Μοιάζει να θέλει να ξεφύγει από την εικόνα του "ωραίου και τυπά" που δημιούργησε γι' αυτόν η τηλεόραση και προσπαθεί πολύ γι' αυτό, αλλά δεν καταφέρνει να μας κάνει να ξεχάσουμε τελείως ότι "αυτός είναι ο Τότσικας".

Όσο για τα σκηνικά: η "μαυρίλα" τους διακόπτεται από τον μαυροπίνακα στον οποίο ανακοινώνονται οι τίτλοι των σκηνών. Ο ίδιος μαυροπίνακας μας φέρνει στο μυαλό το σχολείο των "κανονικών" συνομήλικων του νεαρού παιδιού και την "κανονική" ζωή που αντικαθίσταται από το "αναμορφωτηριο".

Φράσεις που θυμάμαι: (οκ βοήθησε και το κείμενο του προγράμματος λίγο)

"το να σε ρίξουν στη φυλακή ενηλίκων είναι μεγαλύτερο έγκλημα απ' αυτό για το οποίο σε δικάζουν"

"Πενήντα εννέα φλιτζάνια σήμερα, Χάρυ, το εξηκοστό περισσεύει..."

Το πρόγραμμα: Ένα θα σας πω: περιέχει το κείμενο της παράστασης. Αυτό για πολλούς (και για μένα) είναι λόγος να το αγοράσεις. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι είναι κάπως φτώχο σε συνοδευτικές πληροφορίες και κείμενα. Μοιάζει λίγο "διεκπεραιωτικό".

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει αυτή η συνέντευξη του συγγραφέα

Το έργο του Ali Tailor παίζεται στο θέατρο Τόπος Αλλού και το σκηνοθετεί ο Ν. Καμτσής.

Στην Εξοχή

Χθες ήταν Τρίτη, οι θεατρικές επιλογές περιορισμένες, η κούραση από τη δουλειά μη αμελητέα, τα παπούτσια που ήθελα να αγοράσω δεν υπήρχαν στο νούμερό μου... και το κερασάκι στην τούρτα... η παράσταση "Στην Εξοχή"....

Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά τις πιο πολλές φορές που με πιάνει η επιθυμία να πάω στο θέατρο είναι Δευτέρα ή Τρίτη, και έχω δει πολύ ωραίες παραστάσεις στο παρελθόν που παίζονταν Δευτερότριτα. Χθες πήρα και τον φίλο μου και πήγαμε "Στην Εξοχή"... όχι στην κανονική (κρύο αστειάκι, γελάσαμε...) αλλά στη θεατρική παράσταση που παίζεται αυτό το καιρό στο Θέατρο Κάππα όταν δεν παίζεται ο Αμπιγιέρ, που μαζί με το Κτήνος στο Φεγγάρι, είναι η επόμενη παράσταση που θέλω να δω.

Το δραματικό κείμενο του Μάρτιν Κρίμπ δεν μπορώ να το σχολιάσω γιατί δεν το έχω διαβάσει. Μπορώ όμως να σχολιάσω τον τρόπο με τον οποίο το παρουσίασε η παράσταση: φλύαρο (με τις επαναλαμβανόμενες φράσεις να μη βρίσκουν την δραματική ένταση που θα έπρεπε ίσως να έχουν), παλιομοδίτικο (με κάτι ενέσεις και κάτι ναρκωτικά, να περνάνε και να μην ακουμπάνε) και κάπως άδειο. Και πιστέψτε με, έχω την υποψία ότι το κείμενο που έγραψε ο συγγραφέας ίσως να μην είναι καθόλου έτσι στην πραγματικότητα. 

Τις ερμηνείες τις βρήκα ανούσιες και επιφανειακές. Μου έδωσαν την εντύπωση ότι οι ηθοποιοί βρίσκονταν στη φάση της "πρώτης ανάγνωσης" του έργου, ότι προσπαθούσαν να το καταλάβουν, ότι δεν ήξεραν ακόμα τι έπρεπε να κάνουν... Δεν θέλω να κρίνω την ικανότητα των ηθοποιών, πιστεύω ότι είναι ικανοί, στη συγκεκριμένη παράσταση όμως χρειαζόταν πολύ δουλειά ακόμα, από τους ίδιους και κυρίως από τη σκηνοθέτιδα.

 Φλύαρα βρήκα και τα σκηνικά που μου έδωσαν την εντύπωση ότι προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν κάτι που δεν υπήρχε αλλού... αδιάφορα τα κοστούμια που ήταν ότι πιο αναμενόμενο θα μπορούσε να επιλέξει κανείς...

Δεν υπάρχει μέτρια θεατρική παράσταση, υπάρχει καλή ή κακή. Δυστυχώς οι μέτριες κατατάσσονται στις κακές...

Πρόγραμμα: Ανύπαρκτο! μου είπαν ότι δεν έχει βγει ακόμα... Ίσως να είμαι ψυχαναγκαστική, ίσως η χαρά του θεατρικού επιχειρηματία, που προσπαθεί να κερδίσει κατιτίς παραπάνω... Παράσταση, όμως χωρίς πρόγραμμα, έστω ένα υποτυπώδες φυλλάδιο, δεν θέλω να βλέπω! Πιστεύω ότι είναι η υλική της υπόσταση. Κάτι που θα μου μείνει για χρόνια από κάτι τόσο εφήμερο... Τόσοι άνεργοι θεατρολόγοι υπάρχουν! Δώστε τους την ευκαιρία να φτιάξουν κάτι! Ας μη βγει τέλειο...

Η παράσταση παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Κάππα. Τη σκηνοθετεί η Έλλη Παπακωνσταντίνου

Το Υστατο Σημερα

Είναι άραγε σωστό να ξεκινήσω το θεατρικό μου blog με μια παράσταση που έχει τίτλο "Το Ύστατο Σήμερα";

Οι εικόνες είναι από το πρόγραμμα της παράστασης

Την παράσταση την είδα χθες το βράδυ. Συνήθως για να "αποφανθώ" αν μου άρεσε ή όχι μία παράσταση πρέπει να περάσει τουλάχιστον ένα βράδυ από τη στιγμή που θα βγω από το θέατρο. Την άλλη μέρα παρατηρώ κατά πόσο τη σκέφτομαι, και αν τελικά είχε να μου δώσει κάτι.

"Το Ύστατο Σήμερα" είχε. Τι είχε; Έναν κουρέα, έναν εμπειρογνώμονα αγγελιοφόρο κακών ειδήσεων, ένα πολύ ενδιαφέρον σκηνικό, μία καρέκλα κουρέα που μου θύμιζε πολύ καρέκλα οδοντιάτρου μιας άλλης εποχής, είχε επίσης ένα κείμενο το οποίο για να το καταλάβεις σε όλο του το μεγαλείο (αν και δε κρίνω εδώ αν είχε ή όχι μεγαλείο το κείμενο) χρειαζόταν να γνωρίζεις μία μικρή λεπτομέρεια: εμπνέεται από το τρόπο που σύμφωνα με τον Πλούταρχο και τον Θουκυδίδη αντιμετώπισαν οι Αθηναίοι κάποιες πραγματικά κακές ειδήσεις. Εδώ έχω μια ένσταση: Πιστεύω ότι το θέατρο αρχίζει όταν μπαίνεις στο φουαγιέ και τελειώνει όταν βγαίνεις από την έξοδο. Το τι ήξερες πριν και το τι διάβασες μετά κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία σημασία. Και πραγματικά μπορείς να παρακολουθήσεις την παράσταση χωρίς να γνωρίζεις αυτή τη μικρή λεπτομέρεια. Είναι φοβερό όμως αυτό που σου αποκαλύπτεται όταν πηγαίνεις σπίτι, διαβάζεις το πρόγραμμα και βρίσκεις αυτή τη πληροφορία. Αν δείτε τη παράσταση ψάξτε το πρόγραμμα για να βρείτε την απάντηση στο ερώτημα "γιατί κουρέας;" Πραγματικά έχει ενδιαφέρον.

Η παράσταση επίσης μου γέννησε ερωτηματικά, πράγμα που θεωρώ καλό: "Τι σχέση έχει η προσωπική καταστροφή με την συλλογική;", "Όταν σου συμβαίνει κάτι πραγματικά κακό, είναι μια μεγαλειώδης τραγωδία ή μήπως μια μικροαστική συμφορά;", "Όταν κάποιος σου λέει ότι κάτι πραγματικά κακό σου έχει συμβεί και δε το γνωρίζεις, τον πιστεύεις ή όχι;" Το τελευταίο ερώτημα σχετίζεται και με την αναφορά στον Πλούταρχο και τον Θουκυδίδη.

Η παράσταση συνολικά μου άρεσε. Μερικές φορές με πιάνει μια φοβία ότι μπορεί να βαρεθώ σε μία παράσταση. Πραγματικά το φοβάμαι αυτό, όταν συμβαίνει δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αλλά όχι, στο "Υστατο Σήμερα" δε βαρέθηκα, ήταν μια ενδιαφέρουσα παράσταση στηριζόμενη σε δύο ερμηνείες. Δύο ερμηνείες τόσο διαφορετικές, που δεν θα πίστευα ότι αλληλοσυμπληρώνονται τόσο καλά. Πρόκειται για κάτι που σχετίζεται και με το κείμενο: "είναι ένα μονόλογος για δύο ηθοποιούς", όπως διάβασα και στο πρόγραμμα.

Το πρόγραμμα: Κοστίζει 15 ευρώ και είναι πολύ καλό value for money. Περιέχει το κείμενο της παράστασης (πόσο μου αρέσει όταν το πρόγραμμα περιέχει το κείμενο του έργου), ωραίες φωτογραφίες, συνέντευξη από το συγγραφέα, αποσπάσματα από βιβλία του συγγραφέα και κείμενα που μελετούν το έργο.

Η παράσταση παίζεται στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Σκηνοθέτης είναι ο Λευτέρης Βογιατζής

Ελπίζω να καταφέρω να συνεχίσω αυτό το blog και η ανάρτηση αυτή να μην αποτελέσει "Το Ύστατο Σήμερα" του blog.