Αμπιγιέρ

Ουφ, Πρόλαβα να το δω λίγο πριν τελειώσει! (σήμερα είναι η τελευταία παράσταση). 

Ό,τι και να πω για τον "Αμπιγιέρ" είναι λίγο. Απλή παράσταση που ξεχνάς δύσκολα. Σου θυμίζει ότι δε χρειάζονται εξωφρενικά σκηνικά ή εξωπραγματική σκηνοθεσία για να σου μείνει μια παράσταση αξέχαστη. Χρειάζονται απλώς (;) αληθινές και δουλεμένες ερμηνείες και απλή (;) και σωστή σκηνοθεσία.

Πρόκειται για μια παράσταση που στηρίζεται στις καλές εμηνείες και στην ιστορία που διαδραμματίζεται. Συγκεκριμένα στην πορεία προς το τέλος ενός ξεπεσμένου, εγωκεντρικού και κατά βάθος πολύ ανασφαλή ηθοποιού, στη σχέση του με τον παράξενο και αφοσιωμένο αμπιγιέρ του, στη σχέση του με τη σύντροφό του και τέλος στη σχέση του με τους άλλους ηθοποιούς του θιάσου. Βασικοί χαρακτήρες ο Σερ (ο ηθοποιός) και ο  Αμπιγιέρ του. Δε θα πρωτοτυπήσω και θα πω κι εγώ ότι ο Γ. Κωνσταντίνου με εντυπωσίασε, και ο Χ. Στέργιογλου επίσης.

Μου άρεσε ιδιαίτερα η σκηνογραφική λύση για για τη σκηνή μέσα στη σκηνή!

Μου άρεσαν επίσης οι σκηνοθετικές "πινελιές" του Ν. Μαστοράκη όπως η "εξαφάνιση" των προσώπων του έργου κάτω από το κεντρικό φως της "σκηνής εν σκηνή" (για να παραφράσω το "θέατρο εν θεάτρω") και η ανακοίνωση της καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης του "Βασιλιά Ληρ" λόγω βομβαρδισμού, που με έκανε -με πολύ απλό τρόπο- να σκεφτώ "που είναι το καταφύγιο;".

Το πρόγραμμα: Απλό, με καλά κειμενάκια. Πολύ ενδιαφέροντα τα κείμενα για τη τεχνική του "θεάτρου εν θεάτρω" καθώς και για τα άλλα έργα που χρησιμοποιούν στο θέμα τους τους το ίδιο το θέατρο. Έχει και πολύ καλή τιμή: 6 ευρώ! Αφού τα εισιτήρια στο θέατρο είναι έτσι κι αλλιώς ακριβά, τουλάχιστον ας είναι οικονομικά τα προγράμματα! Ή ακόμα καλύτερα θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται στη τιμή του εισιτηρίου, όταν αυτό είναι ιδιαίτερα ακριβό (όταν π.χ. κοστίζει 27 ή ακόμα και 30 ευρώ!).

Δάφνις και Χλόη

Στενοχωρήθηκα στο Δάφνις και Χλόη. Πήγα με υψηλές προσδοκίες, έχοντας δει υπέροχες φωτογραφίες από την παράσταση στα έντυπα ΜΜΕ. Ήμουν σίγουρη ότι θα έβλεπα μια παράσταση γεμάτη ένταση, ρομαντισμό και ερωτισμό. Δυστυχώς είδα απλώς ένα μέτριο θέαμα που δε με έκανε να κλαίω να λεφτά μου μεν, καμία σχέση με τις προσδοκίες μου δε.

Η τελική σκηνή ήταν καταπληκτική με τους χορευτές σε κινησιολογικό παροξυσμό να χύνουν γάλα προς κάθε κατεύθυνση, το σκηνικό ήταν επίσης εντυπωσιακό, αν και, ίσως επειδή το θεάτρο είναι τεράστιο - καθόμουν και στον εξώστη- δεν μου έγινε ιδιαιτερα φανερή η παραπομπή του σε μεσοαστικό σαλονάκι.
Ο Ρήγος φαινόταν να έχει στη διάθεσή του ιδιαίτερα ικανούς χορευτές που δεν τους αξιοποιησε, φτιάχνοντας μια χορογραφία με αρκετό... "χοροπηδητό από δω κι από κει". Γνωρίζω ότι η παρασταση είναι παλιά (του 1995) αλλά κατά τη γνώμη μου σε αυτή την περίπτωση ή την "επαναδημιουργείς" ή απλώς δεν την παρουσιάζεις. Δεν αρκεί να αλλάξουν το κοστούμια για να ανανεωθεί μια καλλιτεχνική δημιουργία.
Μια τελική παρατήρηση: η παράσταση είχε υπέρτιτλους με επεξηγήσεις για τις σκηνές. Αδυνατώ να καταλάβω ακριβώς γιατί επιλέχθηκε αυτό: π.χ. ήταν σκηνοθετική επιλογή για να υπογραμμίσει αυτό που βλέπαμε ή απλώς οι δημιουργοί της παράστασης γνώριζαν ότι οι θεατές δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τίποτα χωρίς επεξήγηση; Η ουσία πάντως είναι ότι έτσι κι αλλιώς δεν φαίνονταν! Ήταν θολοί! Στην αρχή νόμιζα ότι φταίνε οι φακοί μου, αλλά όχι απλώς δεν φαίνονταν καλά. (καθόμουν στον εξώστη-δε γνωρίζω για πιο μπροστινές θέσεις).

Υ.Γ.Δεν είμαι ειδική στο χορό. Από τότε όμως που είδα την "Κυρία με τις Καμέλιες" του Ρήγου, πριν από πολλά χρόνια στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, "κόλλησα", και έχω δει πολλές παραστάσεις σύγχρονου χορού κυρίως στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, αλλά και στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Το πρόγραμμα: Πολύ καλό! με αρκετά κείμενα για το έργο, ωραίες φωτογραφίες και τους υπερτιτλους που δεν έβλεπα! Έκανε 5 ευρώ και ήταν πολύ καλό value for money!

Η παράσταση τελειώνει αύριο (16/3/) και παρουσιάζεται στο Παλλάς.

Δωδέκατη Νύχτα

Την παράσταση Δωδέκατη Νύχτα την είδα με φίλους. Συγκεκριμένα με φίλους που δεν έχουν συχνή επαφή με το θέατρο. Όταν συμβαίνει αυτό, όταν δηλαδή πηγαίνω στο θέατρο με παρέα, που παρακολουθεί θέατρο σπάνια και από τις λίγες φορές που θα πάει, περιμένει να περάσει καλά, αγχώνομαι. Συνήθως επιλέγω εγώ την παράσταση, και θέλω να περάσουν καλά όλοι.

Η Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ είναι ένα έργο κεφάτο με πολύ έρωτα και χιούμορ και τα γνωστά των κωμωδιών του Σαίξπηρ: παρενδυσίες, μεταμορφώσεις, μπερδέματα, παρεξηγήσεις κ.λ.π. Μια χαρά λοιπόν. Ό,τι έπρεπε.

H πρώτη εικόνα της παράστασης του Θ. Μοσχόπουλου κατέφερε να με αγχώσει. Μου φάνηκε πανέμορφη αισθητικά αλλά χαοτική. Μου δημιούργησε σύγχυση και προσπαθούσα να θυμηθώ το έργο για να καταλάβω τι γίνεται στην αρχή, ενώ παράλληλα στεφτόμουν τους φίλους μου που δεν γνώριζαν την ιστορία εκ των προτέρων. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι η συνέχεια μας αποζημίωσε.

Η παράσταση περιέχει πολύ προσεγμένα σκηνικά και κοστούμια, ωραίες και δουλεμένες ερμηνείες, πολύ όμορφες εικαστικά εικόνες και πολύ μουσική. Μου έδωσε την εντύπωση ότι τα μελαγχολικά στοιχεία του έργου είχαν για τον σκηνοθέτη, σε κάποιες περιπτώσεις, μεγαλύτερη σημασία από τα κωμικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα τελευταία παραγκωνίζονται.

Η τελική σκηνή παρουσιάζει το "happy end" της σαιξπηρικής κωμωδίας σαν ένα θλιβερό καθοδηγούμενο από τον κλόουν (Τρελό), τσίρκο. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για σκηνή "συλλεκτική". Η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική και οι ηθοποιοί παίζουν εντυπωσιακά! Το "happy end" που τόσο θα άρεσε στο κοινό του Σαίξπηρ την Ελισσαβετιανή εποχή, στην παράσταση του Μοσχόπουλου μετατρέπεται σε ένα όνειρο που μπορεί και να μην πραγματοποιηθεί ποτέ, σε  μια κατασκευασμένη κατάσταση ενός θλιβερο-κωμικού κλόουν.

Στο site της Ελληνικής Θεαμάτων αναφέρεται ότι ο κόσμος της παράστασης "σε αντιστοιχία με αυτόν που ζούμε, μοιάζει σαν ένα αστείο, αλλά σκοτεινό τσίρκο". Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα, θα ήθελα όμως να το δω αυτή τη "θεατρικότητα" του τσίρκου και στην υπόλοιπη παράσταση.

Βασικό στοιχείο για την παράσταση είναι ότι συνδιαλέγεται σκηνοθετικά με το έργο "Τι είδε ο Μπάτλερ" του Τζο Όρτον. Για το έργο αυτό και για την σχέση του με τη "Δωδέκατη Νύχτα" δε θα αναφερθώ εδώ γιατί δεν το έχω δεί ακόμα. Ελπίζω να καταφέρω να το δώ σύντομα για να γράψω και γι' αυτό. Ιδανικά, θα ήθελα να τα δώ, μια Κυριακή, σε μία παράσταση μαζί και τα δύο.

Το πρόγραμμα: Είναι καλαίσθητο και αφορά και τις δύο παραστάσεις. Πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι ίσως φανεί λίγο μπερδεμένο, ίδιως για εκείνους που θα παρακολουθήσουν τη μία από τις παραστάσεις. Κι αυτό γιατί τα κείμενα του δεν χωρίζονται ανάλογα με τις παραστάσεις, αλλά απευθύνονται σε εκείνους που θα παρακολουθήσουν και τα δύο έργα.

Η ΄"Δωδέκατη Νύχτα" του Σαίξπηρ παίζεται στο θέατρο "Αλίκη" εκ περιτροπής με το "Τι είδε ο Μπάτλερ", ενώ την Κυριακή παίζονται και τα δύο σε ενιαία παράσταση.

Το 60ο σερβίτσιο περισσέυει...

Χθες το βράδυ είδα το "59 σερβίτσια μόνο". Μία παράσταση με δυνατό κείμενο, σκληρό υπόβαθρό και ...happy end!! Ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι είδα ένα έργο με θέμα τις φυλακές ανηλίκων, ένα έργο για την μοναξιά, ένα έργο όπου ο ήρωας που χρωστάει χρήματα σε συγκρατουμένους του κακκοποιείται βάναυσα, ένα έργο που η έννοια της παραδοσιακής οικογένειας αποκτά φρικαλέα όψη μέσα από την απουσία της, και βγήκα σχεδόν χαμογελαστή!

Μέσα σε αυτό το σκοτεινό περιβάλλον υπάρχουν μια κοινωνική λειτουργός και ένας βασανισμένος από το θάνατο του παιδιου του άνθρωπος, που βρίσκουν στο πρόσωπο του νεαρού κρατούμενου ένα νόημα για τη ζωή τους, ένα νόημα που φτάνει στο τέλος να δημιουργήσει μία "νέα" οικογένεια γι' αυτόν και για τους ίδιους.

Περίμενα στο τέλος να γίνει κάτι που θα τα καταστρέψει όλα αυτά, κάτι που θα διαλύσει την επιθυμία του νεαρού να βγει από τη φυλακή και δουλέψει στο βιολογικό μποστάνι του νέου του μπαμπά αλλά... τίποτα. Το έργο έχει πολύ αισιόδοξο τέλος! Σχεδόν happy end! Ήταν τόσο ανακουφιστικό που γινόταν σχεδόν λυτρωτικό! Καμιά φορά γίνονται και θαύματα!

Πρόκειται για μια παράσταση απλή, αλλά ανακουφιστική.

Παρά την ιδιαίτερα έντονη παρουσία της κοινωνικής λειτουργού Μ. Αμανίτη, η παράσταση είναι ένα "one man show" για τον Α. Τότσικα. Μοιάζει να θέλει να ξεφύγει από την εικόνα του "ωραίου και τυπά" που δημιούργησε γι' αυτόν η τηλεόραση και προσπαθεί πολύ γι' αυτό, αλλά δεν καταφέρνει να μας κάνει να ξεχάσουμε τελείως ότι "αυτός είναι ο Τότσικας".

Όσο για τα σκηνικά: η "μαυρίλα" τους διακόπτεται από τον μαυροπίνακα στον οποίο ανακοινώνονται οι τίτλοι των σκηνών. Ο ίδιος μαυροπίνακας μας φέρνει στο μυαλό το σχολείο των "κανονικών" συνομήλικων του νεαρού παιδιού και την "κανονική" ζωή που αντικαθίσταται από το "αναμορφωτηριο".

Φράσεις που θυμάμαι: (οκ βοήθησε και το κείμενο του προγράμματος λίγο)

"το να σε ρίξουν στη φυλακή ενηλίκων είναι μεγαλύτερο έγκλημα απ' αυτό για το οποίο σε δικάζουν"

"Πενήντα εννέα φλιτζάνια σήμερα, Χάρυ, το εξηκοστό περισσεύει..."

Το πρόγραμμα: Ένα θα σας πω: περιέχει το κείμενο της παράστασης. Αυτό για πολλούς (και για μένα) είναι λόγος να το αγοράσεις. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι είναι κάπως φτώχο σε συνοδευτικές πληροφορίες και κείμενα. Μοιάζει λίγο "διεκπεραιωτικό".

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει αυτή η συνέντευξη του συγγραφέα

Το έργο του Ali Tailor παίζεται στο θέατρο Τόπος Αλλού και το σκηνοθετεί ο Ν. Καμτσής.