Δωδέκατη Νύχτα

Την παράσταση Δωδέκατη Νύχτα την είδα με φίλους. Συγκεκριμένα με φίλους που δεν έχουν συχνή επαφή με το θέατρο. Όταν συμβαίνει αυτό, όταν δηλαδή πηγαίνω στο θέατρο με παρέα, που παρακολουθεί θέατρο σπάνια και από τις λίγες φορές που θα πάει, περιμένει να περάσει καλά, αγχώνομαι. Συνήθως επιλέγω εγώ την παράσταση, και θέλω να περάσουν καλά όλοι.

Η Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ είναι ένα έργο κεφάτο με πολύ έρωτα και χιούμορ και τα γνωστά των κωμωδιών του Σαίξπηρ: παρενδυσίες, μεταμορφώσεις, μπερδέματα, παρεξηγήσεις κ.λ.π. Μια χαρά λοιπόν. Ό,τι έπρεπε.

H πρώτη εικόνα της παράστασης του Θ. Μοσχόπουλου κατέφερε να με αγχώσει. Μου φάνηκε πανέμορφη αισθητικά αλλά χαοτική. Μου δημιούργησε σύγχυση και προσπαθούσα να θυμηθώ το έργο για να καταλάβω τι γίνεται στην αρχή, ενώ παράλληλα στεφτόμουν τους φίλους μου που δεν γνώριζαν την ιστορία εκ των προτέρων. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι η συνέχεια μας αποζημίωσε.

Η παράσταση περιέχει πολύ προσεγμένα σκηνικά και κοστούμια, ωραίες και δουλεμένες ερμηνείες, πολύ όμορφες εικαστικά εικόνες και πολύ μουσική. Μου έδωσε την εντύπωση ότι τα μελαγχολικά στοιχεία του έργου είχαν για τον σκηνοθέτη, σε κάποιες περιπτώσεις, μεγαλύτερη σημασία από τα κωμικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα τελευταία παραγκωνίζονται.

Η τελική σκηνή παρουσιάζει το "happy end" της σαιξπηρικής κωμωδίας σαν ένα θλιβερό καθοδηγούμενο από τον κλόουν (Τρελό), τσίρκο. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για σκηνή "συλλεκτική". Η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική και οι ηθοποιοί παίζουν εντυπωσιακά! Το "happy end" που τόσο θα άρεσε στο κοινό του Σαίξπηρ την Ελισσαβετιανή εποχή, στην παράσταση του Μοσχόπουλου μετατρέπεται σε ένα όνειρο που μπορεί και να μην πραγματοποιηθεί ποτέ, σε  μια κατασκευασμένη κατάσταση ενός θλιβερο-κωμικού κλόουν.

Στο site της Ελληνικής Θεαμάτων αναφέρεται ότι ο κόσμος της παράστασης "σε αντιστοιχία με αυτόν που ζούμε, μοιάζει σαν ένα αστείο, αλλά σκοτεινό τσίρκο". Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα, θα ήθελα όμως να το δω αυτή τη "θεατρικότητα" του τσίρκου και στην υπόλοιπη παράσταση.

Βασικό στοιχείο για την παράσταση είναι ότι συνδιαλέγεται σκηνοθετικά με το έργο "Τι είδε ο Μπάτλερ" του Τζο Όρτον. Για το έργο αυτό και για την σχέση του με τη "Δωδέκατη Νύχτα" δε θα αναφερθώ εδώ γιατί δεν το έχω δεί ακόμα. Ελπίζω να καταφέρω να το δώ σύντομα για να γράψω και γι' αυτό. Ιδανικά, θα ήθελα να τα δώ, μια Κυριακή, σε μία παράσταση μαζί και τα δύο.

Το πρόγραμμα: Είναι καλαίσθητο και αφορά και τις δύο παραστάσεις. Πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι ίσως φανεί λίγο μπερδεμένο, ίδιως για εκείνους που θα παρακολουθήσουν τη μία από τις παραστάσεις. Κι αυτό γιατί τα κείμενα του δεν χωρίζονται ανάλογα με τις παραστάσεις, αλλά απευθύνονται σε εκείνους που θα παρακολουθήσουν και τα δύο έργα.

Η ΄"Δωδέκατη Νύχτα" του Σαίξπηρ παίζεται στο θέατρο "Αλίκη" εκ περιτροπής με το "Τι είδε ο Μπάτλερ", ενώ την Κυριακή παίζονται και τα δύο σε ενιαία παράσταση.